Diğer primatlarla kıyaslandığında insanların gelişimi çok daha uzun sürüyor. Şempanzelerle, makaklarla ya da diğer maymunlarla kıyasladığınızda insanın çocukluk ve ergenlik dönemleri neredeyse iki katı uzunluğunda. Peki neden? Genel kabul görmüş fakat test edilmesi çok zor olan bir kurama göre çocukların beyni o kadar çok enerji tüketiyor ki, vücuttan glikozu çekiyor ve büyümeyi yavaşlatıyor. Çocuklarda glikoz alımı ve bedensel gelişimi üzerine yeni yapılan bir çalışma “pahalı doku” kuramını doğrular nitelikte.
Önceki çalışmalar beynimizin, çocukluk ve ergenlik dönemlerinde bedenin enerjisinin %44 ile % 87 arasında bir miktarını kullandığını gösteriyor. Büyümemizin bu kadar uzun sürmesinin nedeni bu olabilir mi? Bunu anlamanın yolu çocukluktaki beyin metabolizmasını dikkatle incelemek. Bu konuda henüz yeterli araştırma yok ama ABD’nin prestijli bilimsel yayınlarından biri olan PNAS (Proceedings of the National Academy)’ta yayımlanan bir makaleye göre eskiden yapılmış üç çalışmanın verilerinin birleştirilmesiyle kurama yeni bir bakış getiriliyor.
Araştırmacılar önce 1987’de bebeklikle 30 yaş arasındaki 36 kişinin PET taramalarını, beynin üç ana bölgesindeki glikoz kullanımı eğilimlerini anlayabilmek için yeniden gözden geçirdiler. Sonra bunu, beynin tamamında glikoz kullanımının nasıl olduğunu hesaplamak için Ulusal Sağlık Enstitüsü’nde çeşitli yaşlarda 400 bireyin, beyin hacimlerinin ölçüldüğü çalışmaların verileriyle birleştirdiler. Bu verilere 1978 yılında 1000’den fazla kişi üzerinde yapılan beyin ve beden ağırlıkları ölçümlerini de eklediler. Böylece yaşa göre beynin glikoz alımı da gözden geçirilmiş oldu.
Araştırmacılara yön gösteren kişi, Evanston- Illinois’te bulunan Kuzeybatı Üniversitesi antropologlarından Christoper Kuzawa. Bu çalışmadan elde ettikleri sonuca göre, beyin çok fazla enerjiye gereksinim duyduğunda bedenin gelişimi duruyor. Sözgelimi 4,5 ve 5 yaşları arasında beyinde glikoz alımı en yüksek seviyeye ulaştığından, bu dönem genelde çocukların en az kilo aldığı dönem olarak biliniyor.
İlk olarak 1995’te ortaya atılan kuram doğrulanmış gibi. Elbette diğer primat türlerini benzer biçimde tarayarak bu kuramın geçerliliği hakkında ileri çalışmalar yapılabilir. Şimdilik diyebileceğimiz şey, gelişmemizi uzun döneme yayan şeyin beynimiz olduğu.